Operatie red sofa – Status: compleet

’t Is gelukt. Onze sofa is helemaal hersteld. En dat in ‘amper’ een kleine 2 jaar tijd.

Wat vooraf ging

Toen we net begonnen waren met onze verbouwing, kreeg ik bij toeval 2 sofa’s cadeau, gratis en voor niks. Die hebben hier een paar jaar dienst gedaan, maar toen begon er slijt op te komen. Dus besloot ik om ze te herstellen, in plaats van nieuwe te kopen.

Ik begon met een paar simpele vierkante paspelkussens, naar Oontjes voorbeeld. Daarna waren de zitkussens aan de buurt. Eerst die van de kleine sofa, daarna die van de grote sofa. En daarna werd het even stil.

Waar zijn we geëindigd?

De overtrek voor het kleinste exemplaar was eerst klaar. Manlief, die van in het begin zijn twijfels had gehad over het hele project, zag bij ’t zien van ’t resultaat plots in dat upcyclen best zijn voordelen heeft, en besefte dat we met deze sofa’s gerust nog even verder konden voor we in een nieuwe moesten investeren. Hij geloofde er zelfs zo hard in, dat hij besloot om een stuk van een van de sofa’s te zagen, om zo van 2 exemplaren 1 hoekexemplaar te maken.

Misschien, heel misschien, was het moment waarop ik hem met hamer en zaag in de aanslag aan zag komen ook wel het moment waarop ik dacht dat we nog in allerijl in de Ikea terecht gingen komen.

Maar kijk, hij is af. Een hoekzetel, in een volledig nieuw kleedje. Wie had dat nog gedacht?

In theorie moet ik nog 1 klein extra kussentje maken, om het vrijgekomen gat van de leuning op te vullen. Maar eigenlijk past zo’n Ikea-kussen daar ook perfect in. En bovendien is net dit stukje zetel gebombardeerd tot nesthoekje van zoonlief. Dus voorlopig laat ik het lekker zo.

En wat hebben we geleerd?

Dit is zo’n project dat je één keer doet. En daarna nooit meer. Herinner me daar alsjeblieft aan als ik nog eens met dit idee op de proppen kom.

Hoe zit dat met jullie? Beginnen jullie ook al eens aan van die projecten waarvan je je achteraf afvraagt waar je eigenlijk met je gedachten zat? Of hebben jullie net dat beetje meer zelfkennis?