Operatie Red Sofa

Zoals eerder al ’s verteld, zijn onze sofa’s gerecycleerd. Hand-me-downtjes. En die hand-me-downtjes begonnen stilaan door te slijten. Maar echt, letterlijk hé. Zo erg dat het beschamend begon te worden. Ik durf de foto nog altijd niet posten.

De kussens van de kleine sofa had ik al hersteld. De grote sofa, die werd toegedekt met de mantel een dekentje van liefde. Wat niet weet, niet deert. Maar ik wist wel wat daaronder zat natuurlijk, en een klein zagend stemmetje in mijn hoofd (al kan het ook manlief geweest zijn), speelde zich als een constante reminder af. Sofa maken – sofa maken – sofa maken.

’t Patroon voor de zitkussens had ik lang geleden al getekend, met krantenpapier en scotch tape in de aanslag. Niet veel later sloeg mijn uitstelgedrag weer toe. Tot ’t paasweekend zich aandiende en het lang genoeg geduurd had. Da’s het nadeel van krantenpapier als patroonpapier te gebruiken: de datum van de krant drukt je niet al te subtiel met de neus op de feiten (september 2014, astemblieft).

En kijk, de kussens zijn in ere hersteld! Op naar het volgende level: de cover van de bank zelf! Wie gokt hoe lang het zal duren voor ik daarvoor de moed bijeen geraapt heb? Ikzelf durf er mijn hand alleszins niet voor in het vuur steken 🙂