Truienvloek

Kennen jullie de truienvloek? Volgens die vloek, word je gegarandeerd gedumpt door je vriendje als je het riskeert hem een trui te breien. Klinkt zwaar, niet? Stof tot nadenken.

Een tijdje geleden kocht ik Debbie Stollers Son of Stitch ’n Bitch, en het werd stilaan ’s tijd om daar iets uit te breien. Iets voor manlief dus, iets dat hij zou dragen. Maar was ik er klaar voor? Kon ik het risico lopen? Ga je onder de radar van de truienvloek door als je getrouwd bent, of slaat die dan net dubbel zo hard toe?

Terwijl al deze vragen door mijn hoofd spookten, viel me plots een ander verhaal te binnen. Want 5 à 6 jaar geleden breide ik ook al ’s een trui. Voor mijn – onnodig het te zeggen – ex-vriendje. Ik had deze ervaring totaal uit mijn geheugen gewist. Ik kan me de details nog altijd niet herinneren, om eerlijk te zijn. Ik weet zelfs niet meer hoe die trui eruit zag, kan je nagaan. Zelfs de kleur ben ik vergeten. Ik weet alleen dat die trui te groot was, en dat hij hem echt nooit droeg. Behalve tijdens het studeren. ’t Is te zeggen, dat zei hij toch. Ik veronderstel dat hij op ’t containerpark geëindigd is. De trui, niet het vriendje. Of – en dat hoop ik van ganser harte – hij is in de kringloopwinkel terecht gekomen, en nu is hij ergens iemands grootste lieveling. De trui dus weer, niet het vriendje. Ik hoop het, echt.

Was het de truienvloek die ervoor gezorgd heeft dat we uit elkaar zijn gegaan? Niet echt. Maar wil ik het riskeren om manlief kwijt te raken door een trui? Niet echt. Dus ben ik maar aan een gilet begonnen. En gij nu, truienvloek!