Een rugzak voor Jules de klaspop

Enkele weekends geleden, kwam Jules de klaspop bij ons logeren. Zoonlief content. Ikzelf iets minder. Ik ben namelijk niet zo tuk op een logeerpartijtje van de klaspop. Dat brengt meestal nogal wat zondagavondstress mee.

Zondagavonden, dat zijn sowieso mijn beste momenten niet: het vuilnis moet buiten, de week moet worden voorbereid, er moeten spullen klaar gezet worden, en er is een hele hoop was die nog geplooid en al dan niet gestreken moet raken. Voeg daar dan nog een klaspoppendagboek aan toe, mét foto’s, en dan kom je tot nog een beetje extra stress. Ook al omdat het meestal op zo’n momenten is dat je ontdekt dat de printerinkt op is, dat je foto’s om de een of andere reden niet syncen met de cloud, of dat het fotopapier eigenlijk gewoon opgekruld gelegen heeft en er niets deftigs meer mee te doen is (als je dan al de chance hebt dat er nog fotopapier te vinden is). Dat alles terwijl je de minuten van je laatste avond weekend voorbij ziet tikken, en je vooral op tijd in je bed wilt kruipen, omdat de maandagochtendwekker onvermijdelijk luider en luider begint te tikken.

Maar het was dus onze beurt dat weekend om Jules mee te sleuren, en zoonlief zag het wel helemaal zitten. Omdat er nieuwe schoenen gekocht moesten worden, ging Jules mee naar de schoenenwinkel. Gepakt en gezakt vertrokken we richting Gent centrum.

Bij ’t parkeren van de fiets, had Jules nog een rugzak aan. Bij ’t aankomen in de schoenenwinkel, niet meer. Een directe speurtocht leverde niets meer op: in nog geen 10 minuten tijd was Jules’ rugzak – met knuffel, natuurlijk – verdwenen. Ik ben even moeten gaan zitten. Ik voelde nog meer stress opkomen, en ik wist niet hoe ik dit aan de juf ging moeten uitleggen. Dat mijn naaimachine haar kunnen ging moeten tonen, dat was alleszins al een feit.

Een nieuwe rugzak voor Jules dus. En omdat Jules in de uiltjesklas zit, dacht ik er dan maar direct ook een uilenexemplaar van te maken.

’t Concept is simpel: een ronde bodem, en een tubevormige rugzak die je kan dichtstroppen.

Riempjes op de rug, zodat Jules de rugzak zeker kan aandoen.

En als klep, een uilenkop.

De sluiting werkte ik af met een kamsnaps, maar ik vrees dat die het nogal snel zal begeven. De stof is denk ik net iets de dun om al dat jeugdige kleutergeweld te overleven. Fingers crossed.

En die verloren knuffel? Die werd ook vervangen door een uiltje. We hadden er hier nog wel een paar liggen.

Komt er bij jullie soms ook een klaspop mee naar huis? Hoe vlot verloopt dat bij jullie?