Excuses, excuses

De laatste paar weken heb ik zowat elke les patroontekenen gemist. Niet goed bezig, zeker niet omdat we stilaan het einde van het schooljaar naderen. Zo miste ik de resultaten van de test vorige maand, en miste ik ook nog eens het eerste gedeelte van het examen.

Zoals dat hoort, heb ik natuurlijk een heleboel goeie excuses. Zoals daar waren…

Ons valiezen pakken om naar de Vogezen te vertrekken. OK, ik had dat misschien niet tot de laatste moment moeten uitstellen. Mag ik manlief daarvoor met de vinger wijzen? Hij kwam terug van een mannenweekend op dezelfde dag dat we voor de Vogezen moesten beginnen te pakken. Waarmee ik natuurlijk niet uitgelegd krijg waarom mijn eigen valies niet klaar stond, maar toch…

De week nadien waren we nog maar net terug van de Vogezen. En ik had daar een beetje zonnebrand opgelopen die, ik gok door de zwangerschap, ertoe leidde dat ik mijn schoenen niet meer kon aandoen. Ik kon toch moeilijk op blote voeten gaan?

De laatste les die ik miste (en die uit het eerste gedeelte van het examen bestond), steek ik de vinger uit naar mijn ongeborene. Er was een infosessie in het ziekenhuis over bevallen, en ik kon wel wat extra informatie gebruiken.

Het doet er natuurlijk niet toe of ik nu een goed of een slecht excuus had. Feit is dat ik het eerste deel van het examen miste, en dat nu thuis aan het doen ben.

Ik zit al halfweg. En moest ik nu eens stoppen met dat uitstelgedrag, dan maak ik het in geen tijd af. Dus ik ga dat zo meteen doen. Maar eerst wat thee zetten.