Sokpaardje - Stokpaardje uit een verdwaalde sok

Zoonlief is een echt buitenkindje. Binnen zitten, daar wordt hij horendol van. ’t Liefst van al holt hij rond. Meestal net iets rapper dan zijn beentjes hem eigenlijk kunnen dragen. Bossen genieten daarbij zijn voorkeur.

De logica erachter is mij vreemd, maar dat lopen gaat altijd beter met een tak. Niet om op te steunen, gewoon, als houvast. Hoe dikker de tak, hoe beter. Af en toe moet er tijdens een wandeling dus even gewisseld worden. Af en toe gaat er ook een passerende hond mee aan de haal, maar dat is een ander verhaal. Soms wordt tijdens zo’n wandeling ook wel eens de perfecte tak gevonden. Dan is die tak zo goed, dat hij mee moet naar huis.

Dus ja, er liggen wel een paar takken bij ons in huis. Soms verdwijnen die weer. De composthoop op, of de GFT-bak in. En soms komen ze nog eens van pas. Om een stokpaard te maken, bijvoorbeeld.

Een stokpaard maken duurt echt niet lang. Deze bestaat uit een eenzame verdwaalde sok, een al even eenzame stok, wat touw, wat wol, en wat vilt. En vulling, natuurlijk.

De oortjes en het haar zijn gemaakt volgens de beschrijving in deze pin. De ogen zijn cirkels van vilt die erop genaaid zijn. De minineusgaten zijn borduurgaren met knoopjes in (en zijn er ook al doorgeschoten, dus grotere knopen maken is de boodschap).

De tak komt uit het park hier in de buurt.

Zoonlief is er wild van. Die wil liefst een hele manège aanleggen. Ik vrees dus dat er alleen maar meer takken mee naar huis zullen komen. Al een chance dat het hier nog vol verdwaalde sokken ligt die op een nieuwe bestemming wachten.