Het werd nog eens tijd om een broekje te naaien, hier ten huize Abfabulies. Het Cissepatroon van Zonen 09 kocht ik een tijdje geleden al. En ’t werd hoog tijd om er eens iets mee te doen.
Voor stofjes dook ik de voorraad in, en kwam ik op een petroleumblauwe velourske uit. Eentje uit de nichtjeszak.
Het oorspronkelijke plan was om een lange versie van de Cisse te maken, maar toen bleek dat ik dan wel heel nauwkeurig ging moeten zijn met het uitknippen van deze stof, heb ik maar op veilig gespeeld, en ben ik voor de korte versie gegaan.
In de zoektocht naar stof, passeerde ik ook mijn voorraad paspel. Het fluogroen dat ik al eerder gebruikte voor zoonliefs boekentas trok – hoe kan dat ook anders met fluo – de aandacht, en ik dacht ‘Waarom niet?’. Dus kregen de opgestikte zakken een fluorandje.
En de zijnaden ook.
En terwijl ik toch bezig was, de achterpas ook.
Tussendoor kreeg ik ook het zot in mijn kop en kocht ik een Silhouette cameo. Er is ondertussen dus ook al heel wat flockfolie door deze snijmachine geduwd, maar daarover een andere keer meer. Tussen al die flockfolie (echt, die voorraden van mij, ik moet me er toch ’s doorwerken) vond ik, jawel, fluogroene folie. Ideaal voor deze Cisse dus! Ik liet de Cameo wat sterretjes snijden, haalde mijn strijkijzer boven, en voila, nog meer blingbling.
Omdat ik de knoopsluitingen en schuifknopen die confectiebroekjes meestal hebben nog altijd erg onhandig vind voor driejarigen, besloot ik om voor elastiek en boordband te gaan. Die methode had zijn nut al bewezen toen ik een reeks Jacobbroekjes en onderbroekjes maakte, en ervaring heeft al geleerd dat je beter nooit een winning team changet hé.
Jammer genoeg geen fluogroene boordband in de voorraad, en ook een (weliswaar gehaaste) internetspeurtocht bracht daar geen soelaas, dus een iets fletser groen dan maar. Voor de afwerking koos ik er deze keer niet voor om de elastiek in te rijgen nadat ik de boordband aangenaaid had. In plaats daarvan naaide ik de elastiek mee vast aan de rand, zodat die niet kan gaan krullen na enkele wasbeurten. De tijd zal nog moeten uitwijzen of dit een brilliante ingeving was, of dat ik het mij nog serieus zal beklagen.
’t Heeft lang geduurd voor dit exemplaar af was. Ik tekende het patroon in februari al uit, en vanaf toen ging het maar met mondjesmaat vooruit. Dat lag helemaal niet aan het patroon of de beschrijving, maar echt compleet aan mij. Maar ik heb er eigenlijk ook geen spijt van. Gewoon, omdat de afwerking echt veel beter gelukt is dan wat er anders al eens van onder mijn machine durft te rollen, wanneer ik iets rap rap wil afkrijgen. Haast en spoed en zo. Misschien moet ik deze trage aanpak wel vaker toepassen, zodat ik nog meer aandacht aan de afwerking kan schenken.
Hoe zit dat met jullie afwerking? Alles tot in de puntjes in orde? Of is ’t beter om niet te veel naar de binnenkant van jullie naaiwerkjes te kijken? En niet liegen hé 😉