Welk jaar het precies was, dat kan ik jullie eigenlijk niet met zekerheid vertellen. Ik denk 2007. Toen kocht ik mijn eerste goeie (lees: niet de promotie uit de Aldi die ik al had staan) naaimachine. Ik volgde al een goed jaar les, en ik wist dat ik ging blijven naaien. Dus dat was een investering waard.
Ik weet ook niet meer wat mijn eisen toen waren. Dat ze meer dan 1 steek aankon, en dat ze betaalbaar was, vermoed ik. Ik vond haar op ’t internet, en in plaats van eerst ’s goed te gaan luisteren wat de winkelmeneer te vertellen had, bestelde ik maar direct, want dan kreeg ik nog 5% extra internetkorting ook.
’t Werd een Brother Innovis CS 8060. Met een draadrijgcassette. Want ik ging het mezelf makkelijk maken. Hahahaha… Naïeve ik.
Niet dus. Dit ding heeft me echt al verschrikkelijk veel tijd en draad gekost. De theorie is heel mooi. Je steekt je klos erop, legt de draad klaar, en steekt de cassette in je machine. Dat ding rijgt dan de draad door het mechanisme en door je naald. Maar om de een of andere reden, doet dit onding iets met mijn draadspanning. Een soort van verdwijntruc. Geen spanning, precies een slechte thriller. En dus grote lussen bij ’t stikken.
Ik ben er al ’s mee terug gegaan, want ik dacht dat het misschien aan mij lag. Ik heb toen een nieuwe cassette gekregen, maar ’t probleem blijft hetzelfde. Dus iedere keer als ik van klos moet veranderen, hou ik mijn hart (en mijn draad) vast. Testen of die spanning goed zit, dat doe je door aan de draad te trekken, met de persvoet naar beneden. Als je weerstand voelt, dan is ’t goed. Als je er geen voelt, niet. Dan moet je opnieuw beginnen. Nog maar eens.
Na héél lang zoeken en vloeken en draad trekken vond ik dé oplossing: lucht onder druk. Ook al zeggen alle regeltjes dat je nooit ofte nimmer in je naaimachine mag blazen omdat er dan te veel stof in je mechanisme terechtkomt, bij deze moet het. Met een hele straffe adem, nog straffer dan die waarmee je de kaarsjes op je verjaardagstaart uitblaast. Liefst van al met een adem uit een spuitbus. En dan, als ik chance heb, dan doet die draad weer wat hij moet doen.
Simpel hé. En mocht ik nu ’s stoppen met die spuitbussen altijd verloren te leggen wanneer ik nog maar ’s snel snel opruim vooraleer we bezoek krijgen, ik zou mezelf zo veel tijd besparen. En draad.
Voor de rest geen klagen. Stikken doet ze als de beste. Knoopsgaten vol automatisch, gewoon op start drukken. Maar ja, die bovendraad hé. Nooit nog een draadrijgcassette voor mij, dat staat vast. Ik wil er niet eens aan denken hoeveel projectjes ik al had kunnen naaien als ik al niet zo veel tijd aan die cassette verloren had.
Hoe zit dat met jullie machines? Alleen liefde, of ook al ’s liefde-haat?