Als kind was ik een beetje (hahaha, een beetje, zegt ze!) verslaafd aan mijn Gameboy. Ik heb dat wel al eens verteld. Wat ik er toen niet bij vertelde, is dat die verslaving daarom niet per se tot die Gameboy beperkt bleef. Zo zou het, puur hypothetisch natuurlijk, wel eens mogelijk kunnen zijn dat ik mijn vrienden op café achterliet onder ’t mom van moe te zijn, om dan nog tot een stuk in de nacht Sonic Heroes te zitten spelen op de PS2. Puur hypothetisch dus hé.
En toen ik nog ’s aan een stapel rompertjes wou beginnen, dacht ik, laat ik mijn helden van toen nog ’s optrommelen.
Sonic dus.
Maar ook wel Spyro.
En Mario en Luigi, natuurlijk.
En om dan toch nog ’s de andere kant uit te gaan, nog een Lada lover, om assorti te zijn met de nonkel.
En wat hebben we geleerd?
- Transferpapier op rompertjes is eigenlijk niet aan te raden, want het kraakt nogal snel. Al heeft die vintage-look ook wel iets.
- Bij gebrek aan bakpapier (en te lui zijn om een goed velleke papier te zoeken), kies je toch beter niet voor de papieren verpakking van de chocolade om de tekening door te strijken. Want dan kan je de lijm al eens mee transfereren en plekken maken die er niet meer uitgaan. En dan moet je er een ander rompertje over leggen om die plek weg te steken.
En? Nog mensen met zo’n hypothetische verslaving?
