Nog voor ons zoontje geboren werd hadden manlief en ik al beslist om voor herbruikbare luiers te gaan. Die ecologische voetafdruk, weet je wel. En ik moet zeggen, het lukt echt wonderwel. Zo veel minder afval!
Of dat dan niet veel meer werk is, krijg ik vaak te horen. Bwa neen. Ik moet mijn wasmachine wat vaker laden, da’s waar. Maar al bij al is dat ook maar de boel erin gooien en op start drukken hé. ’t Vergt wel wat organisatie, da’s ook waar. Ik moet altijd een oog op de resterende stapel houden en op tijd wassen. Maar is dat ook niet een beetje zo bij wegwerpluiers? Die moet je toch ook op tijd inslaan, niet? Om over al die vuilniszakken nog maar te zwijgen.
Ons crèche, die zag het zitten om met ons mee te doen. Dus elke ochtend lever ik daar samen met mijn zoontje een pakje luiers af. En ’s avonds krijg ik die allebei in een iets vuilere staat weer mee naar huis.
Zo’n pakketje luiers, dat mag eigenlijk ook wel in stijl afgeleverd worden, dacht ik zo bij mezelf. Ge(p)inspireerd door Hildes sportieve worst ging ik aan de slag met saltwater-kids’ tutorial. En dat ging eigenlijk echt wel vlot.
Mijn oorspronkelijk idee was om het retro-idee aan te houden en voor het klassieke koningsblauw te gaan. Maar tussen mijn stofjes vond ik een oud gordijn van een tante, met daarin deze toffe tekeningen.
Vader en zoon die samen op stap zijn.
En vader en zoon die afscheid nemen van elkaar.
Schoon toch.
En toen bedacht ik – veel te laat, want de zak was zo goed als af, vandaar de handgenaaide steekjes – dat ik er eigenlijk nog een voering in wou. Niet omdat die nodig was. Maar omdat ik er per se nog zo’n ritszakje in wou verwerken.
Waar moet dat ventje anders zijn sleutels steken?
Hoe zit dat bij jullie? Nog mensen die ervaring hebben met herbruikbare luiers?
Materialen
- Blauwe canvas: De stoffenkamer
- Tassenband: De stoffenkamer
- Vader-en-zoonstof: gordijn, oorspronkelijk van bij Heytens
- Ritsen: Veritas