Borstvoeding geven, dat is toch wel de meest natuurlijke manier om je baby eten te geven. Melk die altijd de juiste temperatuur heeft, instant klaar zodra je baby honger heeft. Ik noem het gezonde fastfood.
Borstvoeding maakte mijn leven als nieuwe mama makkelijker. Telkens als ik ergens heen moet is er altijd die vrees dat ik iets ga vergeten. Die luiertas zit altijd vol met (herbruikbare) pampers, extra kleertjes, monddoekjes, wat dan ook. En toch kan je er zeker vanop aan dat je net dat wat je nodig hebt, niet bij hebt. Of dat het ergens onderaan in die tas op een ongrijpbare plaats zit. Bij borstvoeding ben je tenminste al zeker van 1 ding: je baby zal geen honger lijden. Die melk, die heb je gewoon altijd lekker bij de hand, op elk moment.
En daar heb je het. “Op elk moment”. Zeker in het begin is het heel moeilijk te voorspellen wanneer je baby weer honger krijgt. Dus het kan al eens voorstellen dat je in het midden van een drukke winkelstraat staat en dat je baby eten nodig heeft. En dan wel nu.
Als dit gebeurt, dan probeer ik een rustig hoekje te vinden, ergens weggestopt achteraan in een tea room. Waar ik mijn zoontje eten kan geven zonder al te zeer gestoord te worden, waar we niet opgejaagd worden. Als het weer het toelaat, kan een bankje in een rustig parkje zelfs dienst doen. Wat sommige mensen op dit moment niet lijken te verstaan, is dat ik gewoon mijn zoontje eten wil geven. Ik doe het echt niet om te provoceren, of omdat ik per se mijn borsten aan wildvreemden wil laten zien. Ik ben mama geworden, geen exhibitionist. Ik draag dan ook discrete borstvoedingsbeha’s en –jurken die me toestaan net dat te doen: mijn zoontje rustig eten geven. Je moet echt wel al heel veel moeite doen om toch maar een borst te zien te krijgen. Toch toont onderzoek nog altijd aan dat een behoorlijk aantal mensen borstvoeding op openbare plaatsen not done vinden. En dat heb ik ook al gemerkt: sommige mensen trekken inderdaad hun neus voor me op, of bekijken me als de belichaming van het kwaad. Wat is dat toch?
Soit, om mezelf toch een beetje minder ontbloot te voelen op die momenten dat die handige jurkjes in de was zitten, maakte ik een borstvoedingsdoek. Mijn beebib, zoals ik haar noem. Je draagt het als een slabbetje en trekt er 1 arm door om je baby te ondersteunen. De beebib bedekt je borsten en je buik voor de rest van de wereld, maar jij kan je baby nog altijd heel goed zien. Dat vind ik heel belangrijk. Ik wil mijn zoontjes gezicht niet afdekken terwijl hij eet, precies alsof eten iets is waar hij beschaamd over moet zijn. Da’s dan toch al 1 eetstoornis minder in de wereld.
Ik gebruikte katoen aan de buitenkant en badstof aan de binnenkant. Ik maakte er ook 2 dubbele paspelzakken in, waar je je borstcompressen of je baby’s fopspeen in kwijt kan.
De randen werkte ik af met biais, en ik maakte er koordjes aan, zodat je de beebib gemakkelijk kan vastknopen in je nek en zo de lengte nog een beetje kan aanpassen.
Omdat de beebib redelijk breed is kan je hem ook gebruiken als dekentje, of om je baby in te bakeren. Ik voel me er minder bloot mee, en meer op mijn gemak. Krijg ik van sommige mensen nog altijd een blik alsof ik iets strafbaars aan ’t doen ben? Ja. Maar ik heb dit niet gemaakt om hen gelukkig te maken, maar voor mezelf. Ik ga me echt niet opsluiten in huis enkel en alleen omdat mijn baby wel ’s honger zou kunnen krijgen. Het is niet mijn probleem dat sommige mensen het niet vinden kunnen, het is vooral hun probleem. En als ze er geen problemen mee hebben om de dakloze die naar wat kleingeld bedelt te negeren, dan kan het toch zo moeilijk niet zijn om mij te negeren als ik aan mijn zoontjes basisbehoefte voldoe?
Als je ook zo’n beebib wil, dan kan je de pdf hier downloaden. Hou er wel rekening mee dat dit patroon nog niet getest is, dus als je opmerkingen of vragen hebt, laat het mij weten.