Een rugzak voor Jules de klaspop

Enkele weekends geleden, kwam Jules de klaspop bij ons logeren. Zoonlief content. Ikzelf iets minder. Ik ben namelijk niet zo tuk op een logeerpartijtje van de klaspop. Dat brengt meestal nogal wat zondagavondstress mee.

Zondagavonden, dat zijn sowieso mijn beste momenten niet: het vuilnis moet buiten, de week moet worden voorbereid, er moeten spullen klaar gezet worden, en er is een hele hoop was die nog geplooid en al dan niet gestreken moet raken. Voeg daar dan nog een klaspoppendagboek aan toe, mét foto’s, en dan kom je tot nog een beetje extra stress. Ook al omdat het meestal op zo’n momenten is dat je ontdekt dat de printerinkt op is, dat je foto’s om de een of andere reden niet syncen met de cloud, of dat het fotopapier eigenlijk gewoon opgekruld gelegen heeft en er niets deftigs meer mee te doen is (als je dan al de chance hebt dat er nog fotopapier te vinden is). Dat alles terwijl je de minuten van je laatste avond weekend voorbij ziet tikken, en je vooral op tijd in je bed wilt kruipen, omdat de maandagochtendwekker onvermijdelijk luider en luider begint te tikken.

Maar het was dus onze beurt dat weekend om Jules mee te sleuren, en zoonlief zag het wel helemaal zitten. Omdat er nieuwe schoenen gekocht moesten worden, ging Jules mee naar de schoenenwinkel. Gepakt en gezakt vertrokken we richting Gent centrum.

Bij ’t parkeren van de fiets, had Jules nog een rugzak aan. Bij ’t aankomen in de schoenenwinkel, niet meer. Een directe speurtocht leverde niets meer op: in nog geen 10 minuten tijd was Jules’ rugzak – met knuffel, natuurlijk – verdwenen. Ik ben even moeten gaan zitten. Ik voelde nog meer stress opkomen, en ik wist niet hoe ik dit aan de juf ging moeten uitleggen. Dat mijn naaimachine haar kunnen ging moeten tonen, dat was alleszins al een feit.

Een nieuwe rugzak voor Jules dus. En omdat Jules in de uiltjesklas zit, dacht ik er dan maar direct ook een uilenexemplaar van te maken.

’t Concept is simpel: een ronde bodem, en een tubevormige rugzak die je kan dichtstroppen.

Uiltjesrugzak voor Jules

Uiltjesrugzak voor Jules

Riempjes op de rug, zodat Jules de rugzak zeker kan aandoen.

Uiltjesrugzak voor Jules

En als klep, een uilenkop.

Uiltjesrugzak voor Jules

De sluiting werkte ik af met een kamsnaps, maar ik vrees dat die het nogal snel zal begeven. De stof is denk ik net iets de dun om al dat jeugdige kleutergeweld te overleven. Fingers crossed.

En die verloren knuffel? Die werd ook vervangen door een uiltje. We hadden er hier nog wel een paar liggen.

Uiltjesrugzak voor Jules

Komt er bij jullie soms ook een klaspop mee naar huis? Hoe vlot verloopt dat bij jullie?

Share

3 Responses

  1. Wat een sloddervos die Jules. Toen ik in de derde klas zat hadden wij Miepje. En Miepje was een guinees biggetje, een écht guinees biggetje. In ’t weekend mocht hij uit logeren bij de kindjes want alleen in de klas was zo zielig voor Miepje. Mijn zus en ik keken er al weken van te voren naar uit. Want wij hadden alleen maar een goudvis thuis. Dus organiseerden wij een heel speelparcours in de tuin. Alleen bleek het beest sneller te kunnen rennen dan verwacht. En was Miepje tot onze consternatie plots wég. En er was een beek achter de tuin en kon Miepje wel zwemmen? Ik zie ons nog rondhollen met mijn paniekerige ma. Enfin Miepje zat achter de sla in de moestuin. En kwam nadien nooit meer op bezoek want werd opgepeuzeld door de kat van een ander klasgenootje.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

%d bloggers liken dit: